بسم الله الرحمن الرحیم

اکثر ما آدمها، همیشه به دنبال آنچه نداریم می گردیم. همین مساله باعث می شود که به طور مداوم، دچار استرس، ناراحتی، افسردگی و نارضایتی باشیم. این شیوه، از غلط ترین شیوه هایی است که می توان برای زندگی کردن، انتخاب کرد. انتخابی برای زندگی کردن است که خداپسندانه هم نیست. استناد میکنم به آیه ای از سوره مبارکه بقرة که خداوند در قرآن می فرماید: و عسی ان تکرهوا شیء و هو خیر لکم و عسی ان تحبوا شیء و هو شر لکم(آیه 216). شیوه ی صحیح اندیشیدن و زندگی کردن این است که انسان همان نعماتی را که خدا به او داده است قدر بداند.

اکثر ما، آنچه را که داریم نمی بینیم و پیوسته به دنبال نداشته های زندگیمان هستیم. و جالب تر آنکه حتی برای به دست آوردن آن نداشتن ها تلاش آنچنانی هم نمیکنیم. فقط به جای خالی اش فکر میکنیم و برای خود جنگ اعصاب و ناراحتی و سردرگمی درست میکنیم. هر زندگی مشکلی دارد. در زندگی های مختلف، نوع مشکل و توان فرد برای مقابله با مشکلات زندگی اش متفاوت است. و درجه سختی و آسانی مشکلات هم با هم فرق دارند. گاهی به راحتی می توان از پسِ مشکلی برآمد و گاهی به سختی. در هر صورت آنچه مهم است و معقول به نظر می رسد این است که: گذشته ها که گذشت و رفت. آینده هم که هنوز نیامده و به یقین و با قدرت می گویم که انسان از ثانیه ی بعدی خود هم بی خبر است. پس عاقلانه اش این است که حال را دریابیم.

و ادراک حال، معنی کلی و گسترده اش در این خلاصه می شود که قدر تک تک نعمتهایی که داریم را بدانیم و بگردیم ببینیم چگونه می شود با استفاده از همین نعمت ها صحیح تر، آرام تر و خداپسندانه تر زندگی کرد. غصه نداشتن ها را خوردن، فکر به گذشته و حسرت بردن و غوطه ور بودن در هر زمانی به جز حال، باخت محض است. زمان حال را دریابیم و شاکر نعماتی که همین حالا داریم، باشیم و از آنها بهره بگیریم.